سرمایه گذاری در استارتاپ ها

پول پول میاره.

این الگوی عجیب که اقلیت کوچکی از بازیگران در صحنه زندگی، اکثریت بزرگی از رقبای خود را از میدان حذف می کنند در فضای اجتماعی و کسب و کار به وفور دیده می شود.

قانون توانی یک توزیع شدیدا نابرابر را توضیح می دهد. در بازار سرمایه گذاری ارزش آفرین که در آن سرمایه گذاران می کوشند با پذیرش ریسک بالا، از رشد نمایی شرکت های نوپا، سود کلان بدست آورند، تنها چند شرکت هستند که چنین رشدی را تجربه می کنند. بسیاری از کسب و کارها هرگز با سرمایه گذاری های ارزش آفرین سروکار پیدا نمی کنند.

نکته جالب توجه این است که ما در یک دنیای نرمال و خطی زندگی نمی کنیم، حرکت و روند زندگی ما به شدت از قانون توانی تاثیر می گیرد. جای تعجب است که سرمایه گذاران خبره هم درک روشنی از از این واقعیت ندارند.

شرکت های سرمایه گذار ارزش آفرین یک هدف ساده دارند، شناسایی و کشف استارتاپ هایی که پتانسیل و آینده ای روشن دارند و سرمایه گذاری در مراحل اولیه رشد این شرکت ها به امید کسب سود کلان در مراحل بعدی حیات استارتاپ.

این سرمایه از طرف موسسات مالی و افراد ثروتمند تامین می شود و در شرکت های نوپایی که دارای پتانسیل رشد و سوددهی بالایی هستند سرمایه گذاری می شود. سهم سرمایه گذار معمولا 20 درصد از کل سهام شرکت نوپا است. هر زمان که یکی از شرکت های نوپا به ارزش مورد انتظار برسد سرمایه گذاری که ریسک سرمایه گذاری اولیه را پذیرفته، بازگشت مالی قابل توجهی را بدست خواهد آورد.

اما اکثر شرکت هایی که از سرمایه گذاری ارزش آفرین بهره مند و فعال می شود هرگز نه به بورس سهام راه پیدا می کنند و نه هیچ وقت برای فروش شرکت پیشنهادی به آنها داده می شود. این دسته از استارتاپ ها معمولا خیلی سریع و در آغاز کار با شکست رو به رو می شوند و به همین دلیل شرکت های سرمایه گذاری ارزش آفرین در آغاز کار زیان ده هستند اما امید دارند پس از گذشت چند سال به میزان قابل توجهی رشد کنند به صورتی که در مجموع به نقطه سر به سر برسد و از آن هم فراتر برود که نیازمند جهش انفجاری رو به رشد استارتاپ است.

وظیفه اصلی هر سرمایه گذار پیدا کردن شرکت هایی است که می توانند موفق شوند. اما حتی خبره ترین سرمایه گذارها هم فقط تا حدودی می توانند این پدیده را پیش بینی کنند.

همه انتظار دارند بازگشت سرمایه تابع توزیع نرمال باشد. به این صورت که شرکت های بد سقوط می کنند، شرکت های متوسط در یک خط افقی حرکت می کنند و شرکت های خوب بازگشت سرمایه ای دو تا چهار برابر خواهند داشت. به این دلیل سرمایه گذاران امیدوارند برنده ها زیان بازنده ها را جبران کنند و صندوق سرمایه گذاری به رشد قابل توجهی دست یابند. اما این رویکرد معمولا منجر به پورتفولیویی پر از شرکت های بازنده می شود که به ندرت یکی از برنده ها به آن راه پیدا می کنند.

تعداد بسیار کمی از شرکت های استارتاپ با فاصله زیادی بقیه را پشت سر می گذارند و در نهایت به سود قابل توجهی می رسند. در بهترین حالت سرمایه گذاری در یک صندوق موفق، دست کم می تواند به اندازه بقیه سرمایه گذاری ها بازگشت سرمایه تولید کند. یک قاعده عجیب برای سرمایه گذاران این که فقط و فقط در شرکت هایی سرمایه  گذاری کنند که توان بازگشت سرمایه ای معادل یا بیشتر از کل صندوق سرمایه گذاری را داشته باشند. اگر چنین راهی را پیش بگیرند خود به خود از سرمایه گذاری در بیشتر شرکت های مشتاق و داوطلب چشم پوشی خواهند کرد.

هیچ کس با اطمینان نمی تواند پیش بینی کند که کدام گروه شرکت های استارتاپ به این موفقیت دست پیدا می کنند. با این وجود هر استارتاپی باید پتانسیل موفقیت در مقیاس وسیع را داشته باشد. حال اگر از خمیره اصلی و ارزشمند استارتاپ غافل شوید و به جای آن حواستان به استراتژی بهینه برای بازگشت سرمایه باشد این سرمایه گذاری بیشتر شبیه خریدن بلیط بخت آزمایی است به عبارت دیگر شما خود را برای باخت اماده کرده اید.

به طور معمول سرمایه گذاران ارزش افرین به جای اینکه روی شرکت هایی تمرکز کنند که به وضوح در مسیر موفقیت گام بردارند، بیشتر وقت و انرژی خود را صرف حل مشکلات شرکت های مسئله دار می کنند.

اگر شما فوق العاده تیزهوش و با استعداد هستید باز هم کسی شما را مجبور نکرده کسب و کاری برای خودتان راه بیندازید. می توان با پیوستن به برترین شرکت هایی که در رشد نمایی هستند به موفقیت های چشم گیری دست یافت. شما می توانید مالک صد در صد سهام استارتاپ رو به شکست خود باشید یا در مقابل مالکیت تنها یک صدم درصد از سهام شرکتی مانند گوگل می تواند ارزش سرسام آوری داشته باشد.

 

*** خلاصه فصل به دنبال پول کتاب از صفر به یک